Op 11 september 2021, 20 jaar na de terroristische aanslagen op Amerika, ontvangt misschien wel een actrice die kalifaatmeisje Laura Hansen speelde de Theo­d’Or­

Op 11 september 2021 is de uitreiking van de Theo d’Or, de meest belangrijkste prijs voor de beste vrouwelijke rol die op het toneel is neergezet. De prijs wordt uitgereikt tijdens het gala van het Nederlands Theater Festival. Het gala zal op die dag plaats vinden in het Internationaal Theater Amsterdam. Op die dag maken zowel de actrices Charlie Chan Dagelet en Jade Olieberg die om en om de zogenaamde IS spijtoptant Laura H hebben vertolkt op het toneel kans om deze prijs binnen te slepen. En als een van die twee de prijs binnensleept, dan is dit niet de zoveelste trap na naar alles en iedereen die het slachtoffer is geworden van IS wereldwijd, maar ook een enorme trap na naar alles en iedereen die in Amerika slachtoffer zijn geworden van de terroristische 9-11 aanslagen precies twintig jaar geleden.

Ja het kan in Nederland, en heel misschien gaat het ook nog gebeuren ook, dat op die dag dat de oorlog tegen het terrorisme werd ontketend, wij een van de twee actrices die deze zogenaamde IS spijt optant vertolkt huldigen met een prijs. Een prijs die een van de twee dan dik heeft verdiend door Laura op een dergelijke wijze neer te zetten, dat deze vrouw wel het slachtoffer der slachtoffers van IS moet zijn. Een slachtoffer dat in eerste instantie haar slachtofferschap helemaal kwijt kon bij de NRC journalist Thomas Rueb, die op initiatief van Laura’s vader de kans van zijn leven kreeg om haar verhaal exclusief te mogen vertellen in de krant. Een verhaal dat wel verteld moest worden, moet deze journalist wel hebben gedacht toen hij er jaren later een heel vuistdik boek van meer dan 500 pagina’s aan wijde.

In dit door de diverse vakjury’s geprezen stuk geschiedschrijving wordt er pagina na pagina erop in gehamerd dat Laura Hansen het slachtoffer was. In alle gebeurtenissen in haar leven is Laura het slachtoffer. Ongelukkige jeugd, seksueel uitgebuit, tienermoeder, de vader van het kind dat niet de verantwoording wilde nemen voor het kind. Verleid worden door een geradicaliseerde moslim die ook het slachtoffer was van zijn vader, en zijn frustraties op harde fysieke wijze afreageerde op Laura, haar meenam naar het beloofde land dat niet het beloofde land bleek te zijn. Aldaar in het land van de Kalief logerende en van haar spaargeld en een kleine IS uitkering levende Laura die op het laatst met haar getrainde en rijk aan gevechtservaring zijnde man dan uiteindelijk een huisje konden innemen van een slachtoffer van IS die noodgedwongen de kuierlatten had genomen. In al die facetten weet Laura zich met succes als slachtoffer neer te zetten, een vrouw waarvoor wij als lezer meer empathie mee moeten hebben dan met de Yezidi’s, Druzen, Koerden, Armeniërs, Arameeërs, christenen, alawieten en Sjiieten die de terreurbeweging waaraan Laura verbonden was, zo deskundig en effectief over de kling heeft weten te jagen, en de vrouwen en kinderen van deze bevolkingsgroepen als slaaf heeft weten te maken- waarvan de Yezidi vrouwen en kinderen het bekendste voorbeeld daarvan zijn.

Maar goed dat is natuurlijk een kleine en haast niet benoembare futiliteit waarover Rueb niet of nauwelijks over bericht in zijn boek. En gesterkt met de wetenschap dat in de jury die beslist welke actrice de de Theo­d’Or uiteindelijk krijgt, ene Sander Jansens huist die toevallige wijze ook nog es een theaterjournalist van de NRC is, de krant waarvoor Rueb werkzaam voor is in het dagelijkse leven, kan het misschien wel niet zo anders zijn: dat de prijs naar een van de twee actrices gaat die het slachtoffer der slachtoffer van IS, zo goed weet te vertolken op het toneel. Een schijn van partijdigheid is alleen maar uit te sluiten als deze man voor de verkiezing van deze specefieke prijs uit de vakjury wordt gezet!

Op de facebook pagina van Toneelgroep Oostpool regende het likes en felicitaties bij het bericht dat drie van hun actrices- waarvan dus twee van het stuk Laura H en een van een ander toneelstuk- zijn genomineerd voor een prijs der prijzen binnen hun vakgroep. En als je al die mensen langsgaat, dan zie je veel vakgenoten die hun felicitaties daarvoor geven. Vakgenoten die nimmer kritisch zullen zijn; want het stuk Laura H omarmen ze als geen ander in een samenleving die zo gepolitiseerd is, dat het uiten van kritiek op een stuk als Laura H gelijk wordt gesteld aan een schreeuw in de woestijn van een verwilderde populist zonder enig normfatsoen die netjes in de rij van het forum van democratie of de PVV loopt. Een doodzonde dus in die wereld, een zonde die bij het begaan daarvan ervoor kan zorgen dat jij nergens meer werk krijgt in die sector van schone kunsten. Dus haal het in die vakgroep niet in je hoofd om het op te nemen voor de hier naar Nederland gevluchte, die omwille het oprukkende kalifaat de benen moesten nemen, want doe je het wel; dan ben je in hun gepolitiseerde ogen, extreemrechts en vertegenwoordig je het verkeerde geluid, het geluid dat islamfobische mensen graag horen!

Maar ook leraren liken het bericht van Oostpool. En dan ga je toch wel denken. Was Laura H nu echt zo’n geschiedkundig educatief stuk, dat het verdient om een bekroonde parel te worden. Want we moeten wel in het oog houden dat het stuk Laura H, het door Rueb opgetekende verhaal van Laura Hansen is. Een verhaal waarbij de zogenaamde spijtoptant alle kans pakte om haar straatje schoon te vegen en in samenwerking met de vader zich in een prachtige slachtofferrol wist positioneren. Want mocht deze vrouw enig misdaden daar hebben begaan, dan gaat ze die natuurlijk niet vertellen in dat boek. Daar heeft deze spijtoptant geen baat bij.

Maar goed zo’n geschiedenis leraar die het bericht liked heeft natuurlijk geen enkele weet van welke gruwelen men allemaal al ziet als ie zich geïnfiltreerd en al heeft ingegraven in de vijandelijke linies van het virtuele IS front dat een virtuele oorlog uitvecht. Een virtuele oorlog dat bestaat uit propaganda, het aangeven van aanslagdoelen, het ontmaskeren van spionnen van diverse inlichtingendiensten die IS aanhangers laten arresteren.

Nu voor al die leraren die het stuk Laura H een waardig tijdsdocument van belang vonden alhier een video waarin men met eigen ogen kan zien hoe Laura haar man Ibrahim Ismail naar het kalifaat werden toegezongen, met deze propaganda werden vele zoals zij verleid om de reis naar het beloofde stukje kalifaatparadijs te maken. Dus kijk maar es heel goed naar de hieronder geplaatste video.

Ook rept het boek van Rueb, dat op een mooie dag Ibrahim Ismail werd opgehaald door vier gemaskerde Oostblok figuren van de politie en tevens inlichtingen dienst van IS, de in het kalifaat gevreesde ENMI. Ze haalde hem op omdat hij volgens het boek verdacht werd van spionage. Niet lang daarna maakte zowel hij als Laura de wijk naar plek buiten het kalifaat om daar naar Turkije te vluchten. Een plek waarbij hij volgens het boek dus nooit aankwam, en in plaats daarvan gewond werd achtergelaten door Laura die alleen de wijk nam richting de Koerden, toen ze vanaf twee kanten werden beschoten. Maar wat wil het verhaal in het boek van Rueb, Laura reed met kind en haar man mee met een Oostblokker die hen afzette bij Schiphol, in het boek ging zelfs het verhaal dat haar man, maanden later is opgepakt in Irak toen hij in het gezelschap was van een paar zeer gevaarlijke Oostblokmannen van Russische origine. En degene die van die afkomst waren stonden in het kalifaat bekend om hun standvastigheid in al hun facetten van het geloof. Zelfs hun nasheeds, strijdliederen zijn doordrenkt van standvastigheid. In een hieronder geplaatste video kan u zien voor welke standvastigheid ze staan!

Maar goed, als leraar kan je niet alles weten omdat deze waarheden ook niet in het boek beschreven stonden, enkel en alleen de waarheid dat Laura haar man er eentje was die ook meevocht aan het front en over de kennis beschikte om bommen te maken, agressief was en mogelijk leed aan een ernstige persoonlijkheidstoornis.

Maar goed, al met al genoeg om deze mevrouw die een hele tijd beriep op haar zwijgrecht tijdens detentie te betitelen als een ware spijtoptant, een spijtoptant die eerst de tijd nam om een voor haar zo kloppend mogelijk verhaal te veinzen dat haar als het slachtoffer der slachtoffers van IS neer te zetten, dat als overmaat van ramp ook nog es ging dienen als een voorbeeldproces voor alle andere vrouwen. Och arme Laura toch.

Maar nu na het boek, het toneelstuk en een televisie serie van zesdelen op netflix opkomst is Laura Hansen verworden tot een succesvol commercieel merknaam, namelijk Laura H en misschien verdiend ze daar nu wel heel goed aan! En dit alles heeft ze –buiten haar biograaf om- te danken aan het feit dat mensen zich aangetrokken voelen tot het kwaad. Het smachten om het pure kwaad in al zijn facetten te leren kennen, vinden mensen veel interessanter dan de verhalen van zij die het slachtoffer zijn geworden van deze terreurgroep waaraan Laura en haar man zich aan verbonden hadden. Niemand wil de andere kant van deze vrouwen van de dood lezen, dat is nier interessant hoe waar het ook is. Het is die andere enge kant die politiekgezien een populistisch politicus in de kaart speelt, een waarheid die je niet graag onder ogen komt, omdat deze niet progressief en vooral niet romantisch is, een waarheid die je ongevraagd wakker maakt uit een droom waarin je verkeerd.